Yokluğunun Acısı Şiiri - Gülcan Karabıyık

Ellerimi avuçlarına bırakıp, unutuyorum herşeyi,
Sanki, ben değilim yaşayan! Ruruhum mu? Bilmem ki.
Kaybolan hayallerde ararken senin adını,
İmdadıma yetişiyor çaresizliğimde gözlerin

Bir elem mi duyuyorum, yoksa kalbim mi acıyor?
Bir rüya mı yoksa uyanmak istemediğim.
Açılıyor gözlerim daldığı tatlı hülyalardan…
Sanki yok olacak bir daha yaşanmayacak gibi...

Sessizliğinde konuşmuyor gönlüm...
Yaşıyorum ızdırabını en derin duygularla,
Taşıyor gözlerimden ansız gelen yağmurlar...
Bir pınar oluyor, aşkınla doluyor yüreğim.

Çekince ellerini, can veriyorum sanki!
Hiç bu kadar yıkılmamıştı gönlümde ki harabe,
Enkazında kalıyorum, yokluğunun!
Bir nakış gibi işlenmiş aşkın, bitap gönlümde...