Yokluğunu Kokluyorum Şiiri - Yusuf Usuğ

Köhne tenhalarda yokluğunu kokluyorum
Ve ne zaman çığlıklar birikse kalemimde
Ruhumda var mısın diye seni yokluyorum
....
Güneşin gölgesi düşerdi de gözlerine
Ben ay karanlığında bedbaht duygularla
Yıldız toplardım saçlarına

Ve bir şiir miktarı
Senin bakışlarında dinlenirdim

Kitap yoksulluğu çeken kalabalıkların
Yorgun yüreklerinde hapsolmuş münzevi duyguları
Ben hissederdim yüreğimde

Serin haziran akşamlarında
Ve bir hiçlik duygusu çeken serçenin
Kanatlarından örme şiirler yazardım sana

Hiç boğaz manzaralı ilhamlar almadım ben
Kurak bir iklimin şiir yazan genci oldum hep
Ama gözlerin denizi aratmazdı
Dalga dalga seni severdim
Kağıdımın sahiline vurmuş hecelerinde

Sen yoksun diye
Hiç kadeh falan kaldırmadım
Çay demledim şiir okudum
En fazla en fazla hayaline kokladım
Bir sigara molasında

Ruhumun valizine
Hece hece şiirler doldururdum
Senin gözlerinin değdiği kaldırımlara çöker
Efkar ezberlerdim
Salı gecelerinde

Ve köhne tenhalarda
Senin yokluğunu koklardım
Bir fakir şiir saatinde

Yine mevsim bahar
Ve yine bu mevsimde sen kokuyorsun
Yine çiçekler sana bezenmiş
Güller karanfiller menekşeler...
Kalbinde filizlenmiş

Ellerinden tutmak istemedim hiç
Gözlerin ve bakışların yeterdi bana
İçimde Beyaz bir at koşardı
En naif duygularla sana

Çok gece senin şiirlerini ezbere bilirdi
Ve geceler senin gözlerinde çıkardı aydınlığa
Benim yosun tutmuş satırlarımda

Her satırımda
Tahtımı sererdim ayak uçlarına
Ve seni sorardım
Deruni düşlerimde Fatih’tan kalma
Bir kalenin burçlarına

Ah ah
Yine yokluğunu kokluyorum
Ayak tozu soluyan
Köhne tenhalarda...