Yokluğunu Kaldıramayacak Kadar Yorgunum

kaç güneş doğup battı bilmiyorum
yanlızlığım kaç asır sürdü bilmiyorum
seni yaşarken
yokken bile yaşatabiliyormuşum ya!
İşte buna şaşıyorum! ?

bu gün bir başka özlemiştim oysa,gelmeyeceğini bile bile bekledim!

yalnızdım
demiştin ki son kez beni azad et
sen kendini azad ettin de yüreğinden
ben kendimi affedemedim hala! !

ilk aklıma gelen sen oluyorsun biliyorsun.
gün içinde aklımdan çıkmayan
gözlerimin aradığı sen oluyorsun,
ellerini özleyen ben
yalnızken aklımda oluşanda sen!

değildin!
yoktun!
nefesini kokunu alıp gittin
ki o anda öldüm
sen kendi ellerinle boğdun
yaşıyor mu sanıyordun
ölümü seninle gözlerken!

özledim...
kan gibi ölüm gibi ağırdı
sökülen kaldırım taşı yerine oturmuyor bilirsin
sana ihtiyacım oldugu zamanlar oldu
sahi nerdeydin?

kayboldum de!
gelmek istemedim de!
öylesine yorgun ki bedenim
yapışmış çamurlu kaldırımlara
kürekle kazıyorlar sanki
anladım
özlem susuzluğum
sevgin açlığım olmuş sevgili

uyanıkken gördüğüm uyurken gözlerime hapsettiğim
sakladım adamım
seni göz kapaklarıma sakladım
bir damla su değince ona
canlandığımı hissettim
ağlamadım korktum düşürmekten seni
zira gözyaşımın tam orta yerindeydin

ıslandığım tek yağmur sendin biliyormusun?
ıslandım bu gün
kaldırımlarda gözlerini gördüm bal sarısı
çehreni
seni öperken bana gülümseyen yüzünü gördüm
yanaklarımdan akarken
soğuk terlerimi gördüm

ecel gibi idi
gözyaşlarımı dökmek istemedim
yağmur yerime ağlıyordu
ben seni kaybetmemek için ağlamadım
yüreğindeydim!
bir mum gibi hiç sönmeden yanıyordum
yoksa beni söndürdülermi yar?

Gelmedin!
Bir an bile aklına düşmedim
aşk dudaklarımda değildi...
bedenimde hiç!
…..Ve ben senden umudumu kestim

"yüreğim yokluğunu kaldıramayacak kadar yorgun"

OnEylül ikibinonüç İskenderun..