Yokluğunla Yaşamaya Çok Alıştım

Masum bir düştü benimkisi
Sen deli tay gibi dolu dizgin
Tutamadım, tutulmadın
Kalbimi kırıp yorgun düşürdün

Öfke bile duyamadım, umutlarımı kırdın,
Mağrur kalbini uysallaştırıp sevdiremedim
Durmadın, durduramadım
Rüzgâr gibi savurdun kendini de beni de

Acınası halime bir sendin kayıtsız
Keskin bıçak gibi kestin, kurumadı kanım

Tutmak varken ellerimi
Kör kütük aşk sarhoşu edip
Kahkahanla yıkadın kederimi
Kanattın kalbimi susturdun kalbimi
Bir gülüşüne verecekken canımı
Savurup attın yaşanacak yılları
Uçan kuşlar aşkımıza şahitlik edecekken
Mavi gökyüzüne yazık ettin

Sen gelmedin, ben getiremedim
Ben gülmedim, sen güldüremedin

Kemanın sesi bizim için ağlarken
Derenin şırıltısı şiir yazıyordu
Mısralarında yaşanmamış aşkın sözcükleri
Gülmek kader olmalıyken azığımızda pişmanlık
Dön maziye bak, kim kazandı dünü, yarını
Hayat sevgiyi yaşayanlara güldü

Bin bir gece masalı yaşanacakken
Gönül evimi yıkıp çöle çevirdin
Kalbime öksüz kalmayı öğrettin

Gelme artık ben benden vazgeçtim
Çünkü yokluğunla yaşamaya çok alıştım