Yokluğunla Savaşta Şiiri - Faruk Yılmazer

Işıkları söndürün, şimdi karanlık revaçta
Simsiyah gül resmi var, dokuduğum kumaşta
Bedenim yorgun düşüyor, yokluğunla savaşta.

Gözyaşım kurumuş, dilim tutulmuş
Sanki kollarıma zincir vurulmuş
Çıktığım, süresi belirsiz maçta
Bedenim yorgun düşüyor, yokluğunla savaşta.

Özlem Havva anamızı tam kırk yıl aratmış
Kırk yıl Âdem babamız yalnızlıkla yoldaşmış
Âşık cananı için tam kırk devle savaşmış
Şimdi bayrak elimde, ben gidiyorum başta
Bedenim yorgun düşüyor, yokluğunla savaşta.

Şair olmak neyime, benim ki karalama
Yalnızlığı anlatıp, dertleri sıralama
Şiir yazacağım diye kendini paralama
Ne canı ne cananı boş yere yaralama
Teselli vermiyor artık, başımı vurduğum taşta
Bedenim yorgun düşüyor, yokluğunla savaşta.

Sevenler ordusunun rütbesiz bir eriyim
Bu tanımsız savaşın en garip neferiyim
Ne bir silahım bulunur, ne bir dost yanı başta
BEDENİM YENİK DÜŞÜYOR, YOKLUĞUNLA SAVAŞTA...