Yokluğunla Hasbihal Şiiri - Cemil Alp

YOKLUĞUNLA HASBİHAL

Sensizim, seninle yasamaya calisiyorum bu aralar.
Ne de zormus iyi anladim.
Seninle el ele dolastigimiz şirin sokaklardayim, avare.
Yürekleri cız eden, mendil satip eve ekmek götüren Yumurcak Ali'ye rastladim Aşk Sokağı'nda.
Hal hatrını sordum, başını okşadım. Merak etme mendil almayı unutmadim. Her zamanki gibi iki tane...
Etraftaki sarmasikli evleri izledim, ilerledim.
Güleç Dilber Abla ayni yerinde, Melek Sokak'ta. Kagit helvalari yine taze.
Istedim ikimize. Para ustu sayarken sebebini sordu. Yay Sokağa saptigimi geç fark etti.
Seksek oynayan çocuklar yedi yerimize.
Koçan Hasan Amca bizi bekliyormuş.
Burukluğunu doldurdu  koçanlara.
Sana közde istedim, haslanmisini da kendime.
Söylememe gerek kalmadan uzatti zaten.
Biraz sonra Baskülü Yetmez Kemal'in yaninda aldım soluğu.
Biliyorsun, Ok Sokağı'nda.
Yeni baskül almış.
Eskisi yarım kilo fazla tartiyormus.
Burda olsan nasil sevinirdin buna.
Tek ayak ustunde tartildim, ibre seni gösterir belki diye.
Ve sahil yolundayim şimdi, icimizi ferahlatan.
Cingöz Kibariye görmezden geldi beni.
Gül almiyorum diye gönül koyan var ya hani.
Gülümsedim, denizin nefis havasini cektim icime ikimiz icin.
Yanina gittim, sessiz ve sakin.
Gül istedim, uzatti.
Somurtmadi, şaşirdı.
Arkamdan bakakaldı.
Gülün sen oldugunu, sen dururken de başka gül koklayamayacagimi bilmiyordu tabi. Suya düşen yakamoza gülümserken düşünüyorum da
aşk meleği fırlatmış, ok yaydan çıkmış bir kere...

CEMİL ALP