Yokluğunla gelen... Şiiri - Tuğba Özgür

YOKLUĞUNLA GELEN...

Anlatamadığım bir boşlukta dönüyor başım
yokluğun sızıyor içime
kanıma karışıp damarlarımda dolaşıyor yalnızlık
korkuyorum bu yokluktan
ama direniyorum!
direnişlerim öpüyor alnımı
hasta ruhum ayaklanıyor -belkide son kez! -
yokluğumun çıkardığı isyanı bastırmak istiyor
direnişlerime destek olmak istercesine...

biriktiriyorum yokluğunda olanları
sıraya diziyorum tek tek
sonra 'bazılarını anlatmamak daha iyi olur'
deyip unutuyorum
anıların bazılarıda intihar edip
kendiliğinden yok oluyor

bir soru var zihnimde
aklıma zarar,ruhuma intihar bir soru! ...
'seni ilk günki kadar özlüyormuyum'
çok isterdim koşulsız 'EVET' demeyi
ama düşünüyorum
gidişinin ilk günleri kadar acımıyor içim
içimi acıtan; hasretinin artık içimi acıtmaması!
belkide yokluğuna direnişim soğuttu içimi
ya da bir acıya alışkanlık olasılığı...

acısını senden çıkardığım olumsuzluklar
dahada büyüyor gözümde
onları umursadığımdan değil
seni üzmeme sebep oldukları için! !
ama sen beni böyle sevdin
sevinçlerim,acılarım,heyecanalrım
hep taşkın olmuştu
şimdi susuyorum
neden sustuğumu kim nereden bilecek? ! ! !

heran seni hatırlamak için hep kendimle meşgulüm
bakışını,gülüşünü,küskün ifadeni
ilk bakışda sevgini anladığım gözlerini
unutmamak için hafızamla uğraşıyorum hep
güçlü görünüp,büyük zorluklar yaşıyorum aslında
yine de kimseye belli etmiyorum
beni o dimdik başımla hatırlasınlar istiyorum
eskiden öyleydim ama
şimdi sadece güçlü 'ben'i oynuyorum
sandığın gibi değil sahteleşmedim
sadece yokluğunda alınmış bir önlem bu
hiçbir işe yaramasa da! ...

ne zaman aynaya baksam
orada tek başımalığımı gördüğüm zaman
yalnız kaldığım gerçeği
çivi gibi çakılıyor beynime
belki bana bunu hatırlatan
yüzümdeki solgunluk
çünkü sen gittiğinden beri bakmıyorum kendime...