Yoklugunla Dolu Ev Şiiri - Cigdem Turan

Dersimlikız’ın kaleminden Ev… Bir zamanlar iki nefesin birlikte ısındığı, kahkahaların tavanlara çarptığı, çayın demlenip, suskunlukların bile anlam bulduğu bir yerdi. Ama şimdi… Evin her köşesi onun yokluğuyla dolu. Perdeler rüzgârla değil, hasretle kıpırdıyor. Radyoda bir türkü çalsa, sesiyle karışıyor sanki. Bardağı hâlâ aynı yerde… Çayı koyduğum fincan boş, ama içi dolu bir acıyla. Dersimlikız, Yüreğindeki ağır sessizliği alıp Munzur’un soğuk suyuna bıraktı belki, Ama o su bile bu yokluğu silemedi. Geceleri yalnız değil yalnızlıkla baş başa, Gündüzleri kalabalık değil, anıların içinde kayıp. Bir evin içindeki yokluk bu kadar mı kalabalık olurmuş? Bir giden, ardında bu kadar mı çok şey bırakırmış? Dersimlikız, Her sabah onun sesiyle uyanmayı özlüyor, Her gece onun yokluğuna sarılıp uyuyor… Ve her gün, yokluğu varlığından daha fazla canını yakıyor. İşte bu yüzden yazıldı bu şiir. Bir boşluğun içindeki doluluğu anlatmak için… Sadece birini değil, Bir ömrü yitirenlerin dilinden döküldü bu satırlar.