S. Yokluğunla böyleyim Şiiri - Enver Ertürk

Gecenin zifir karanlığı..
Tan yaklaşıyor.
Güneşin ışıktan mızrağı
ufku aşmaya son molada.., Soluklanıyor.

Kulaklarım..
Anlamadan dinlediği müziğin
çözemediği ritminden.., Uğulduyor.

Parmaklarım..
Kâh öğrenci, alnımdaki çizgileri öğrenen..,
Kâh gözlerimden süzülen
iki damla yaşa yol gösteren rehber.
İsmin sevgin her şeyin.. Usanmadığım ezber.

Dudaklarım..
Neşeyi unutmuş,
hüzünlü bir şarkının tekrarıyla...Buruşmuş.

Bakışlarım..
Çerçevesiz resmine kilitlenen,
çevresi ile ilgisiz.., Donmuş

Eklemlerim..
Geceler boyu hareketsizlikten,
attığı sessiz çığlıklarla inleyen..
Kireçlenmiş gibi.. Tutulmuş.

İşte böyle sevgilim, böyleyim..
Yokluğunla aciz, böyle zavallı haldeyim.