Yokluğundan Armağan Şiiri - Muhammet Üresin

Kızıla çalan bir gökyüzü ve şehri saran yalnızlık örtüsü
Genzimi yakan o kör duman değil ki sensizlik işin kötüsü
Yedi kat yabancıyken şimdi çok tanıdık acının her türlüsü
Yokluğundan armağan bana bu kalbin darmadağın görüntüsü

İkiye böldüm senin için ruhumu kalbimi yetmedi parça parça ettin
Deliye döndüm niye bitti sorun neydi ufacık bir açıklama bekledim
Kimden ne duydun onlara uydun neden hep ben suçluydum ben bunu haketmedim
Geçmişe gömdüm sen bende öldün demekle bitmiyor ki o senin aşk dediğin

İçimde can kırıkları kesiyor kalbimi nefes alıp verdikçe
Hiç dinmiyor hıçkırıklarım daha da beter artıyor gün geçtikçe
Yüzümde hüzün parçacıkları geziyor ben herkesten gizledikçe
İçime sinmiyor hayat ama bırakmıyor da gitmek istediçe