Yokluğunda Yokluğunu Anladım

nasıl oldu anlamadım
bir anda çizildi içim
parçalandın yarıldın
gidişini anlamadım

içimde volkanlar birikmiş
gidişini kavramadım
yokluğunda yokluğunu anladım
ama şimdi kavradım

sardılar sarmaladılar seni
diner diye sızın
kabuk bağlamadan söner mi
dinmeyen her sızın

deştiler kanamayan yaramı
deva olmadı birtürlü
bende oldupta
bensizlik duruşunu
gideremediler bir türlü...

sensiz hiç bir şey olmuyormuş
yazamıyormuş insan mesela
ayakkabısını bağlamaya gücü yetemiyormuş
ekmeği bölemiyormuş insan
sacına dolayıp baharı
etrafına saçamıyormuş

avuç avuç su doldurup içemiyormuş
çizemiyormuş buğulu camlara resmini
mest edemiyormuş başını
kulaklarına da varamıyormuş

yüzüne yüz sürmeye yanıyormuş parmaklar
ellerini aralayıp başını yere koyamıyormuş
ve huzurunu yerini çok özlermiş insan
varamıyormuş dizlerine
duramıyormuş
içi volkan da olsa yanamıyormuş

gül kokusu tesbihler de hasret kalmışlar ona
tutunamadı gidişinle güllere reyhanlara
seni el üstünde elde tutmalıymış insan

bunu sen gidince anladım
şimdi daha da daha da iyi kavradım
.....