Yokluğunda Yaşam Şiiri - Alper Altuğ

Ben acılar kervanında bir yolcuyken
Sen büyük saraylarda aşkını
Açık arttırmaya çıkarmışsın
Senin yokluğuna alışmış bu beden
Kime anlatsın acılarını
Kime anlatsın yokluğunu

Ruhun çürümüş etin hala aynı
Kızıl gözlerinden akıp gidiyor vücudum
Sonsuzluğa uzanan gri topraklı çöllerde
Sadece bir tane açmış
Siyah bir gülün gölgesinde yaşıyorum

Ölümü kokluyorum
Sonsuz bir iştahla kokluyorum
Sen paranın derdindeyken
Ben seni düşünüp sanal rüyalarda eskiyorum

Sakalım uzamış
Saçımla birleşmiş
Eski günlerin tokatı
Birer birer gelmiş kırmızı yüzüme

Ellerimin içi acıyor
Avuçlarım kanıyor
Benden gittiğin yeri lanetliyorum
Tanrım uyandır beni
Hissetmek zorunda olduğum yaşam
Pompalanıyor içime

Karanlık
Görebildiğim tek şey var
Mutlak dehşet
Yaşayamıyorum
Ölemiyorum
Kısılı kaldım bedenimde
Vücudum beni tutsak eden hücre

Damarlarımda kan kalmadı
Kurumuş damarlarımı söküp atıyorum
Ama sen hala vücudumdasın

...Düşündükçe seni nasıl sevdiğimi
Anlıyorum annemin beni nasıl sevdiğini...

(27.05.2002-Okul Kantini)