Yokluğunda Varoluyorum

Yokluğuna sığındıkça var oluyor benliğim
Bu öyle hasretle özlemle anlatılır bir şey değil
Utanılacak bir his hiç değil
Sığındıkça limanına dalgakıran şefkatine yeniğim
Ayazda kuş tüyü yorgan içimi ısıtan bir umut
Ilık ılık esen yelde burnuma dolan kokun
Gözlerimde canlanan hayalinle varlığı yokluktan
Yaşamayı Ölümden ayıran heyecan
Vücut bulur yeni bir yaşam yeni bir başlangıçla
Sokağın bir ucunda sek sek oynayan çocukların sesi
Güller arasında kaybolmuş bir kuşun bütün enstrümanları kıskandıran ötüşü
Yenildikçe yenilenir mi insan
İsmimle müsemma bir isyanla diriliyorum yeniden
Tekrar tekrar ateşe koşuyorum
Yandıkça palazlanıyor kopuşum
Dünyadan, Varlık alemindeki tüm mahlukattan
Esaretine boyun eğer gibi kıvrılıyorum dizlerinin dibinde
Bir el bekliyorum saçlarımda gezinen
Anne şefkatini başıma yediren