Alıştım yokluğuna
Yokluğunda dışavuran varlığıma
Temeller vardı atamadığım
Binalar vardı yıkamadığım.
Köhne sahilde resmim çizilmiş
Dalgaların kıyıya vurduğu bir yabancıyım
Hoyrat gecelerin doludizgin atları
Süvarilerle yoldaş, bir garip yolcuyum.
Denizlerin gözü yaşlı çocuğu
Yolunu kaybetmiş bir garip serçeyim
Anlayamadım kuşların şarkısını
'özgürlük' dediğin, uçmakla sağlanır mı!
-madende ot bitmez- derler
Değirmende buğday öğütürler
Kurak çöllerde susuz gönüller
Bilmez ağlamayı, görmez serabı bu sefil geceler.
Yıkarım duvarları, yenisini yaparım
Bozarım resimleri, bir daha çizerim
Reddederim kuralları, katlederim Edebiyatı
Yakarım geceyi, küllerini saçarım.
Varoluş, yokluğun parçasıysa
Ben özüme geri dönerim
Yok ederim kendimi, krallığımı ilan ederim
Yeni güneş, yeni baştan
Isıtır da bedenimi, koynuma girmez yavaştan.
Varlığımda, yokluğuma dalan ben
Figüretif desenler hikaye, özünde hep aynı ben
Geldim yolun sonuna, binaları yıkan ben
Temelde bir başına;
Benden uzakta, bana yakın ben..
Ankara (05-07-2007)
Leyla MenteşeKayıt Tarihi : 13.10.2008 02:33:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
varlıklar var olunanın var olduğunda değil, yokluğunda anlam kazanır her nedense. insan doğası.
tebrikler
TÜM YORUMLAR (6)