Yokluğunda Sevdim Seni Şiiri - Mehmet Kaba

Küçükken sevdim seni en yalnız günümde
Çok uzaklardaydın benden yetişemeyeceğim kadar
Öyle büyük bir sevgiydi ki bendeki hiç bitmeyecek kadar
Gözlerim ağlamaklı hep sana geleceğim günü hayal ettim
Her gece uyurken rüyalarımda seni izledim
Gözlerinin Yeşilini…

Yıldızlarda seni aradım hangisi Sensin diye
En parlak olanı bulup işte benim aşkım derdim
Gönlüm kırık dökük,geceler benimle birlikte ikimize ağlardık
Sense çok uzaklarda büyük bir şehirde sana geleceğim günü beklerdin
Sarılıp ağlayacağımız bir günün hayaliyle

Aradan çok zaman geçti Sana geldim
Kalbi heyecandan uçan bir çocuk gibi büyük bir sevinçle
Kavuşmuştum sana dünyalar benimdi
Sarılmıştım sana ömrüm senindi

İlk göz göze geldiğimiz andı ilk sarıldığımız an
Yokluğunda sevmiştim seni yokluğunda bakmıştım gözlerine
Şimdi karşımdaydın sevincin doruklarına ulaşmıştım artık
İçimde büyük çığlıklar kopuyordu SENİ SEVİYORUM dercesine…
Ellerinde hissetmiştim o yüreğin sıcaklığını…

Büyük bir şehir İZMİR içinde iki deli aşık BİZ…
İki yarım kalp birleşmişti o gün
Geride kalan günlerin hasretini acısını unutmuşçasına
Mutluluktan hiç bir şeyi göremez olmuştuk o gün

Güneş batıyordu ayrılık vakti yaklaşmıştı
Böylesine deli iki kalbin bir birinden kopması
İki ayrı şehirde acı çekme vakti gelmişti
Delicesine mutlu oldukları bir günden sonra

Hüzün sarmıştı her yeri güneş bile batmak istemiyordu adeta
Ama gitme vakti gelmişti …
Ayaklarım gitmemek için yürümeyi bile istemiyordu
Ama iki deli aşığın kaderiydi bu…
Çekmesi çok zor yaşaması çok güzel bir kader…

Ayrılık vakti geldi sarılıp çocuk gibi ağlamıştım
Susturmaya çalışsanda susmazdı bu yürek
Diğer yarısını bırakıp gitmek o kadar zor gelmişti ki
Ağlamak bile yetmezdi ona…

Uzak ta olsam sana,elini tutamasam da her an
Yokluğunda Sevdim Ben seni
Yanında Olamasam da Her An …