' Yaşadığım ' her anımda durmaksızın seni özlüyorum...Kimi zaman bir deniz kıyısında,kimi zaman kulağıma dokunan bir şarkıda,kimi geceler yıldızlara baktığımda...Avuçlarıma kan dolarken gece yarıları,sessizliğimle kayıtsız kaldığım anlarda ya da...Suskunluğuma boğuluyorken içimde cümlelerim...Ve yarım kalıyorken senle başlayan bütün kelimelerim...Ben seni özlerdim...' Yaşadığım ' kelimesini manasından oldukça uzak tırnak içinde yazıyorum...Çünkü sensiz yaşamıyor,belki binlerce kez ölüyor,her defasında özleminle doğuyorum acıların arasında...Sensiz yaşamıyorum...Yalnızca bedenimle var oluyor,yalnız yeterince nefes alıyorum...Oysa ne var oluşumun,ne de aldığım nefesin bir anlamı yok sensizliğimde...
Sen gittiğinden beri,birlikteyken yaptığımız her ne varsa,yine sen yanımdaymışçasına yaşıyorum...Vazgeçmeksizin,sonsuz bir ümitle,hep büyüdükçe büyüyen sevdanla sensizliğimde bile seni yaşıyorum...Yokluğun ne kadar acı veriyor olsa da,ancak hatıranla teselli buluyorum...Sensizlik korkutuyor beni yar! Sensiz bir yaşama tutunmaktan,sonra yokluğuna alışmaktan,en çok da sensiz ölmekten çok korkuyorum...
Belki de sırf bu yüzden korkuyorum karanlıktan...Karanlıklar faydasız gecelere esir ediyor beni...Hüznümde ay ışığı sönüyor,yıldızlar bir bir dökülüyor gözlerimden...Yokluğun daha bir vuruyor beni gecelere...Düşüyorum...Çırpınışlarımsa kar etmiyor çaresizliğime...Ne içimi acıtan şeyleri gizliyor karanlıklar,ne gözyaşlarımı saklıyor...Bütün yalanlarım ayyuka çıkıyor bir bir...Dağılıyorum geceye...
O zalim karanlıklara inat,bütün aydınlıkları biriktiriyorum hayalinde...Gül yüzünün nöbetleri tutuyor beni...Ellerini arıyor gözlerim karanlığın içinde...Sıcaklığını...Varlığını değil belki...? ? ?
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta