Yokluğunda Öğrendim Şiiri - Döndü Dülger

YOKLUĞUNDA ÖĞRENDİM...
Kendime yabancıyım senden sonra.
Karlı kaplı bir defterin mısralarında asılı,
Kapısı olmayan bir mahsende esir gibiyim.
Yokluğun bütün hayallerimin üzerine oturdu.
Ne acı, ne de sevinç bırakmadı bana.
İnsan boş bir bakıştan ibarette yaşarmış.
Yokluğunda öğrendim.

Ne denizimde bir dalga kaldı,
Ne gökyüzümün esenliği.
Ne ağaçlarımda yapraklar sallanıyor,
Ne de toprağımda umut yeşeriyor.
Tek bir ses duyulmaz oldu, tek bir kelam edecek takaat kalmadı,
İnsan hiçbirsey hissetmeden de yaşarmış,
Yokluğunda öğrendim.

Karanlıktan korkardım eskiden,
Yıldızların tılsımı düşsün isterdim camıma.
Yalnızlık kâbusum, sessizlik düşmanımdı bir zamanlar.
Ne korkum kaldı, ne de kâbusu görecek uykularım,
İnsan korkularıyla barış imzalayarakta yaşarmış,
Yokluğunda öğrendim.

İnsan hasretine sarılarak yatar,
Şiirlerinde aşkı sevdayı karalayarak avunur.
Derin iç çekişlerle gül gibi dalında kurur,
Avazı çıktığı kadar içine ahhlar savururmuş.
Duymayacağını bile bile gökyüzüne fısıldar,
İnsan dileklerini kuru dallara bağlayarakta yaşarmış,
Yokluğunda öğrendim.....
Döndü Dülger