Yokluğunda Büyümek Şiiri - Kadriye Akıncı

Ben senin yokluğunda büyüdüm anne!
Gittiğin yıl öğrendim okumayı,
“Anne seni özledim” yazmayı.
Yokluğunda başladım, arkama bakmadan yürümeye.
Defalarca yerlere düştüm!
Kanayan dizlerime,
Yaşaran gözlerime inat, başardım hızlı koşmayı.
Hayat zormuş yokluğunda görmüştüm!
Hikâye anlatanım olmadı geceleri,
Hastalıklarım çok çetin geçti.
Hem, senden başka kimse beni yaramdan öpmedi.
Zar zor öğrendim sen olmadan engelleri aşmayı!

Nedendir bilmem,
Gidişinle uslandım birden…
Bıraktım naz yapmayı.
Ar saydım, insanlara “annem yoktur” demeyi.
Uzun yıllar ayıp saydım gülmeyi.
Utandım başkalarından çikolata, gazoz istemeye.
Saçımı taratmadım senden başka kimseye,
Sen gittikten sonra sevemedim bayramları,
Daha çok bayramlığım oldu belki, etraftan gelenlerle,
Ama senin aldıkların gibi değildi hiçbiri.
Sensizlik çok ağırdı çocuk halime,
Acın büyük gelmişti küçük kalbime.
Arkadaşlarım parklarda oynarken ben hep buruktum.
Anneciğim sana değil, ben hayata kırıktım!

Hiç açamadım sana acımı, heyecanımı,
Oysa çok istemişimdir, bunları senle paylaşmayı…
Ben iğneden çok korkardım anne,
Okuldan da kaçardım aşı günleri.
Ama karanlıktan hiç korkmadım, aksine tüm çocukların.
Bir de evde yalnız kalmaktan korkmazdım;
Daha altı yaşındayken bırakmıştım “anne” demeyi.
Benim de hayallerim vardı…
Ama hülyasına dalmamıştım hiç, sarı saçlı sindi bebeklerin
Senliydi tüm hayallerim.
Yatarken hep düşlerdim; bir sabah kucağında uyanmayı
Benim özlemim sendin!
Sen de beni özlerdin, biliyordum.
Çünkü her gece “güzel kızım” diyerek rüyama geliyordun.
Bazen üzerimi örtüp, bazen gözyaşımı siliyordun.
Yokluğunda öğrenmiştim küçük şeylerle mutlu olmayı, sevinçlere hüzün katmayı
Benim hiç kardeşim yoktu, asırlar geçse de olmayacaktı…
Bilsen, ne çok istemişimdir abla olmayı.
Ah anne ah!
Ben ne çok şey istiyordum; kimselere diyemediğim!
Yine de büyüyordum işte, isteklerim gerçekleşmese de…
Sen gideli burada çok şey değişmişti.
Yığınla şey yaşamıştım bilmediğin…
Ne çok sözüm vardı sana, söyleyemediğim.
Ama bir gün o gün gelecekti.
Bundandır öğrenişim, günlük tutmayı.

Sana anlatmak vardı yaşadığım ilk sevdayı…
Yüzünü hiç görmediğim biriydi; gönül verdiğim,
Kalp atışlarımı hızlandıran büyüktü benden,
Platonikti sevdiğim.
Sen olsan çok erken anlardım bu hatayı…

Mezuniyet gecemi görmeliydin anne…
Hukuk fakültesini dereceyle bitirdim.
Sana olan sözümü tutmuştum ve avukat olmuştum.
Ben hiç öyle mutlu olmamıştım yürekten.
Gazeteciler vardı her yerde,
Ve müthiş bir kalabalık…
En sonda keplerimizi fırlattık, çocuksu bir coşkuyla
Anneler ağlıyordu sevinçten,
Benim yakınlarım da ağlıyordu “annesi de görseydi” diyerekten.

Sensiz hep eksiktim.
En çok da duanın öksüzüydüm.
Yüreğimi mengeneye kaptırdığım demlerde,
“Ah annemin duası olsaydı” derdim.
Zor sınavlarda herkes annesini arardı, hiç düşünmeden.
Bense insanları ararken eziktim:
İşleri varsa nasıl dua edeceklerdi,
Hem hangi dua, bir anneninki kadar içten olurdu ki?
Cennet anaların ayağının altındayken;
Rabbim öncelikle onlarınkine “ol” derdi.
İşte ben, mahrumuydum bu ulvi gücün,
Duana hasret geçti hep zor zamanlarım,
Büyümek devirmekse yılları, ben de büyüdüm,
Ama duanı alamayışıma hala ağlarım…

Bir gün ben de anne olursam:
Sevmeyeceğim çocuklarımı, anasız yavruların yanında.
Belli etmeseler de ben anlayacağım onları,
Bileceğim sızılarını,
Ve hep şöyle dua edeceğim:
“Allah’ım anasız bırakma çocukları, çocuklarımı”
Ölüm de olsa kapımı çalan
Gitmemekte direneceğim.

Ben senin yokluğunda büyüdüm anne!
Bir yanı hep küçük kalan, sevgine aç halimle!

(06.03.2007- Gaziantep)