Yokluğunda Anladım Şiiri - Züleyha Aktaş

Yokluğunda Anladım

Işığın düştüğü gözlerinde,
gizlenen engin denizleri.

Saçlarının,
rüzgârla dans eden tellerinde
saklı özgürlüğün kıvılcımlarını.

Ve gecenin en sessiz anında,
yıldızların…
karanlıkta bile sana yol bulmaya çalıştığını,
yokluğunda anladım.

Ağustos’un kavurucu güneşinin,
yüreğinin sıcaklığının yanında
serin kaldığını.

Hasretle örülen gecelerin,
sabaha varmadan
boşluğa karıştığını.

Aşkın ateşiyle yanan gönüllerin,
uzak kıyılara
köprüler kurduğunu,
yokluğunda anladım.

Yağmur yüklü bulutların,
hüzün rengini gözlere taşıdığını.

Sessizce akan gözyaşlarının,
en derin cehennemden bile
sıcak olduğunu,
yokluğunda anladım.

Uçurumun kenarında açan çiçeklerin,
ölüme meydan okuduğunu.

Eylül yapraklarının,
düşerken toprağa değil…
kalbime konduğunu,
yokluğunda anladım.

O gülen gözlerinin içine bakmanın,
ömrüme yayılan
bir dua gibi olduğunu.

Ve seni sevmenin…
hayatın en güzel anlamı olduğunu,
yokluğunda anladım.

Sesini duymadan geçen bir günün,
kış ortasında ayazdan
daha keskin olduğunu.

Adını anmadan uyuduğum her gecenin,
ruhumu…
karanlık kuyulara hapsettiğini,
yokluğunda anladım.

Bir fotoğrafına bakarken,
gözlerimde biriken yaşların
kalbime ağır taşlar gibi
düştüğünü.

Ve hiçbir kelimenin…
yarımı tamamlamadığını,
yokluğunda anladım.

Sevdanın bedelinin
sadece hasret olmadığını.

Bazen insanın…
sevdiğini unutamayarak
kendi ömründen
vazgeçtiğini,
yokluğunda anladım.

Nûrferah Züleyha Aktaş

Tarih:14.01.2021
Saat: 02:47