Yokluğunda Şiiri - Nihal Bıkım

Gülüşü dağ kekiği kokulu sevdiğim,
Yağmur hangi makamda ağlar, bilir misin
Uçsuz bucaksız yokluğunda?
Şilanlar nasıl boynunu eğer,
Cılız su kenarlarında?

Yokluğunda ben, dağların yükseltisine sığınan,
Ezidi gibi kimsesiz ve umutsuzum.
Şizofrendir şiirlerim üstelik.
Her dizesi ayrı bir kişiliğe bürünür.
Ve her kişilikte ayrı bir düş.
Sürgüne yolladım düşlerimi sonra,
Gizlensin diye bulutların gerisine.

Hani o annemin yürek dağlayan lorisi;
Mezopotamya'nın kadim yalnızlığı gibi
Yüreğime demir atan yokluğun var ya;
Baş kaldırırım ona.
İsyanımda asiliğimi Fırat'la,
Issızlığımda uysallığımı
Dicle'yle yarıştırırım.

Bir şarkıda duymuştum hüzün kovan kuşunu;
Kuşlara mı yatırsam yokluğunu?

Yokluğun...
Yokluğuma vururken,
Ne çok hüzün gömdüm içime ben.
Ne çok da ıssızlık...

Oysa insan yokluğa değil,
Aşka doğmalıydı.