yokluğun ilişince sol yanıma
mevsimler değişir kendiliğinden
bir yanardağ büyür ömrümün kıyısında
kuytusuna çekilir çoban yıldızı
kuşlar susar,
grileşir gökyüzü
yangın bir sonbahar abanır gecelerime
Sırtımda, taşınmaz yükü göklerin;
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Devamını Oku
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
