Yokluğunda Şiiri - Elif Betül Öztürk

Bir şarkıymış meğer dilimden hiç düşmeyen,
Aklımda sadece nakaratı kalmış.
Her fırsatta mırıldanmışım...
Göz yaşlarımmış meğer gözlerimden süzülen.
Eskiden konuşmaya bile çekindiğim sokaklarda,
Şimdi hıçkıra hıçkıra ağlıyorum.
İnan utanmıyorum,
Bağırıyorum,çağırıyorum...
Ellerim de bir boşluk hep seni arıyorum.
Saat daha erken,ben şişenin dibine vurmuşum bile,
Bir yudum bile fazla iken,birtane daha içiyorum.
Ben sabitim,herşey dönüyor.
Hayal meyal resmin,
Daha da net gözlerimde.
Artık hiçbirşey beni ilgilendirmiyor.
Bir elimde şişem,bir elimde sigaram,
Sanki seni çekiyorum içime.
Zaman durmuyor,gece yarısı oldu bile...
Biliyorum!
Her adımda sana daha fazla yaklaşıyorum.
İçimdeki ne sevinç ne hüzün.
Şuanda hiçbirşey hissetmiyorum.
Eğilip kokluyorum kenarlarında açan çiçeklerini,
Dayanamayıp toprağını avuçluyorum.
İçki kokan nefesimle,ismini tekrarlayıp,
Yeniden, yeniden ölmek istiyorum!
Belki yanına gelemem ama...
Ben seni,
Güneşin aynı zaman da doğup,
Aynı zaman da battığı yerde bekliyorum.