Yokluğunda Şiiri - Sinan İncel

Yokluğunun başkentinden ,
açtı kan çiçekleri.
Devrik bir heykel gibiyim
Bu şehrin terk edilmiş köşelerinde.
Kan kusuyorum
Adının geçtiği sokak tebalasının altında.
Muhalif bir komutan gibi yok oluşumu izliyorum , gözlerinin deltasında.
Ve biliyormusun
Yokluğunun bilmem kaç yüzüncü günü,
Geçen on binlerce saat ,
Yetmiyor sesinin sıcaklığını unutturmaya
Aklımın sensiz koridorlarlarında
Yokluğunun adını yazıyorum akıl duvarlarıma...
Birde sırtımdan vurup gidişini.
Şimdi senmisin bu savaşın galibi....
Değilsin...
Çünkü sen hiç sensizlikle savaşmadın.
O yüzden mağlup da ,galipte benim bu savaşta.
He sonra hayır ... Hayır..
Henüz Delirmedim
Sadece sensiz nefes almayı da öğrendim.
Gidişinin şerefine kalkan her kadeh sonrası
Yaşanan sahte aşklarda.
Eğer bir gün aklına gelirse ,
Sana Sevda ile bakan,
Gözlerine hasret gözlerim ve saçlarına hasret ,
Nasır tutmus ellerim .
İşte o zaman seni anlatmaya çalıştığım satırları hatırla...
Ve işte o gün "zaten hiç sevmemişti diyebilirsin"
Şimdi sen yok olup gittiğin güne
bense,
Muharip yokluğunun başkenti yüreğime dönüyorum.
İki ayrı yol ve iki ayrı yolcuyuz artık.
Hoşçakal.....
Hoşçakal....
Sinan İNCEL
06.06.2025