Yokluğun öyle derin ki, varlığını bile gölgede bırakıyor.
Her şey var ama sen yoksun;
işte bu, dünyanın en büyük boşluğu.
Yani anlayacağın, yokluğun yok ediyor beni...
Kara bulutlar gibi hüzün çöktü içime,
Dudağımda tebessüm kalmadı yokluğunda.
Sırtımda, taşınmaz yükü göklerin;
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Devamını Oku
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta