Yokluğunda Şiiri - Ahmet Aleci 2

Dokunuyordu zaman,
Körpecik bir aşkın henüz olgunlaşmamış hatıralarıyla.
Sensizliğin kuytusundayım şu sıra
İçime bir türlü sindiremediğim,
Ve yarım kalmış bir aşklaşmanın kırıntılarıyla besleniyorum.
Bir yanım zifiri,
Öte yanım zemheriydi.
Sensiz zamanları sen ile çarptığımda, sen hep bir fazla veriyordun.
Ben ise hep etkisiz eleman.
Farklıydık işte ikimizde,
İkimizde aynı şeyleri yaşarken
İki ayrı aşkın derin uğultusunda, kör kuyusundaydık,
Başbaşa olduğumuz her vakitte ise aynı denizde, aynı mavide yol alıyorduk.
Aynı yıldızlara bakıp, birbirimizi hep ayrı tanımlıyorduk oysa.
Tedirgindin sen...
Dokunsam boğulacak gibiydin...
Hırçın dalgaların seyrine kapılmaktan korkar gibi.
Ben ise mavide seni arayıp bulmayı umut ederdim hep.
Derin bir uçurum gibiydi gözlerin.
Her baktığımda düşecek gibi oluyordum
Ve çoğu vakit düşüyordum ama sen bilmiyordun.
Kaybolmak istiyordum bazen
Senli akan zamanın seyrinde.
Yok olmak...
Yüreğinin en derin düşüncelerinde.
Ben seni tanımlardım Sana baktığım her vakit.
Sen ise susardın.
Sustukça büyürdü içimizde yalnızlık...
Ölürdü ruhlarımız sonra.
Maviliğe inince gölgelerimiz,
Dönerdik kentlerimize
Bir düşün izinde,
Hep bir çocuk şenliğiyle...