Yokluğunda,
Üşümüş ve buz kesmişti kalbim. Bir o kadar da yandı ciğerim. Kaya diplerinde aramıştım aşkını. Ben sadece seni değil, güneşimi de yitirmiştim.
Yokluğunda,
Çöllerde kaybolan benliğimi aradım yıllarca. Bir serap görmüş gibi koştukça koştum, bulduğumu sandıkça beni, yine kaybettim.
Sokakta karşılaştım.
Satarken güllerini,
Alırken alın terini.
Yırtıktı elbisesi,
Ayağında terliği.
Devamını Oku
Satarken güllerini,
Alırken alın terini.
Yırtıktı elbisesi,
Ayağında terliği.
Ve işte bu nedenledir ki, yokluğuna seviniyorum. Çünkü, beni sen yapan yokluğun, şimdilerde beni ben yapan tek gerçeğim. Artık maviliklerime kara bulutları sığdırmıyorum. Güneşim bir görünüp bir kaybolmuyor. Yeşilim alabildiğine yeşil. Özgürlüğümün rengi beyaz, hayalleriminse pembe.
Görüyorsun ya işte, ben bendeyim artık… Sadece bende…
Sevgilinin yokluğunun olumlu yanları çok güzel dile getirilmiş.. Yüreğinizden sevgi eksik olmasın.. Kutlarım sizi ve şiirinizi..
Yokluğunda,
Bir türlü bende olmayan varlığını duyumsayarak, yarına dair, bana ve yine bana dair özgürlüklerimi sembolize ettim. Bir kuşun kanadına atlayıp, gülümseyen bir çocuğun gözleriyle bakıp, bir kaptan edasıyla “tam yol ileri” dedim hayata ve tabi yeni başlangıçlara.
Müthiş bir anlatım, harika!!!...Yüreğinize sağlık, kaleminiz daim olsun...+10 / Ant.
Saygılar...
Bu şiir ile ilgili 22 tane yorum bulunmakta