* Yokluğunda Şiiri - Neriman Gök

Yokluğunda,
Üşümüş ve buz kesmişti kalbim. Bir o kadar da yandı ciğerim. Kaya diplerinde aramıştım aşkını. Ben sadece seni değil, güneşimi de yitirmiştim.

Yokluğunda,
Çöllerde kaybolan benliğimi aradım yıllarca. Bir serap görmüş gibi koştukça koştum, bulduğumu sandıkça beni, yine kaybettim.

Yokluğunda,
Yörüngesinden çıkıp dipsiz bir fezada başıboş dolaşan serseri bir gezegen gibiydi yüreğim. Seni, ben, bugünde değil, yaşanmamış dünde yitirdim.

Yokluğunda,
Aydınlıklara inat hep geceyi yaşadı hislerim. Geceler kasvetli, geceler fuluğ, geceler zifiri. İşte bu yüzdendi kalbime hep siyahları giydirdiğim.

Yokluğunda,
Bir türlü bende olmayan varlığını duyumsayarak, yarına dair, bana ve yine bana dair özgürlüklerimi sembolize ettim. Bir kuşun kanadına atlayıp, gülümseyen bir çocuğun gözleriyle bakıp, bir kaptan edasıyla “tam yol ileri” dedim hayata ve tabi yeni başlangıçlara.

Yokluğunda,
Hayatın her zaman sonbahar yağmurları gibi gözlerimden akmayacağını, her zaman yüreğime karlar yağmayacağını, beklenen baharla birlikte gönül ağaçlarımın da filizlenip çiçekleneceğini öğrendim.

İşte bu nedenledir ki yokluğuna ağıtlar yakmıyorum şimdilerde. Binlerce kum tanesi arasında aramıyorum seni ve sana dair olan hiçbir şeyi. Artık benim de türkülerim neşeli..

İşte bu nedenledir ki, kalbime giydirdiğim siyahlardan sıyrılışım. Artık gökkuşağı renklerindeyim, tıpkı gönlüm gibi..

İşte bu nedenledir ki, benim olduğum yerlere artık karlar yağmıyor, sonbahar uğramaz oldu. Şimdi renk renk çiçeklerim, beyaz, pembe, ebruli.

Ve işte bu nedenledir ki, yokluğuna seviniyorum. Çünkü, beni sen yapan yokluğun, şimdilerde beni ben yapan tek gerçeğim. Artık maviliklerime kara bulutları sığdırmıyorum. Güneşim bir görünüp bir kaybolmuyor. Yeşilim alabildiğine yeşil. Özgürlüğümün rengi beyaz, hayalleriminse pembe.

Görüyorsun ya işte, ben bendeyim artık… Sadece bende…

14.4.2009 23.00