Yokluğuna esir düştüm (deneme)

Bir sabah o en sevdiğim kokunun sindiği odanın bir köşesinde sırılsıklam sensizliğe uyandım,gitmiştin,dün gece mutluluğu astığımız askıda eskiden kalma pasaklı hüzünler kalmıştı bana,gücenmedim sana,belki senin hakkın değildi ama seninle gelmişti mutluluk.

Çaresiz hüzünleri giyindim,anılarla dolu odanın duvarlarına çılgınca çarparak kanattığım bedenime,kulaklarımda sesin bozuk plak gibi “senden vazgeçemem” sözcükleri yankılanırken, ben sebep arıyordum gidişine, üstüme yürüyen dört duvar arsında …

Atamadım kendimi dışarıya, ne kapı bana gelebildi ne de elim pencereye yetişti, utandım beklide sensiz çıplak hissettim kendimi,korktum belki de seni bana sormalarından, o gitti demeye dilim varmazdı ardından, bir gün gidebileceğin aklıma gelmediği gibi gittiğini de düşünmek istemedim…

Düşünmedim bile, ta ki; güneş ümitlerimi de alıp kızıl mavinin diğer yakasından köşesine çekilene kadar, İşte o an yokluğun karanlıkla harmanlanıp çöreklenirken üzerime aklımda bir tek sen vardın ve hasret eritirken içimdeki bir şeyleri siteminden doğan öfke dalgaları yıpratmaya başladı, yetmedi hayalin, ayakta tutmaya yetmedi, dört koldan saldırdılar kaleme, sen yoktun, direnecek gücümde, haykırmak istedim “beni alt edemezsiniz,bırakın beni,o gelecek kurtaracak beni” diye bağırmak istedim, ama kimi kandıracaktım ki ben bile inanmadım ve çoktan mağlup oldum, istila edildim,esir düştüm ihanetin eline.

Ve yokluğuna hapsedildim en derin,en karanlık ve en soğuk yalnızlık mahzenlerde, sadece sen kurtarabilirdin beni ama sen…… sen yoktun……. zaten sayende düştüm….

09 08 2010 - Erzincan