Yokluğuna alışıp hep kendi mi kandırdım,
Kavuşamam diyordum ben çocukluk âşkıma
Tekrar senle görüşmek mümkün olmaz sanırdım
Yıllar sonra bir anda çıkıverdin karşıma.
Küllenen âşk ateşi yeniden alevlendi,
Hatıralar suskundu seninle dile geldi…
Sırtımda, taşınmaz yükü göklerin;
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Devamını Oku
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta