Yokluğuna Alışamadım Şiiri - Sami Akman

Önce bir merhabana alıştım
Daha sonra tatlı gülümsemene
Beklemeye alıştım heyecanla
Yüreğimin çırpınmasına alıştım
Acısıyla, tatlısıyla, sancısıyla
Gecelere alıştım çünkü sen vardın
Güneşsizliğe alıştım, içimi ısıtan
İçimde büyüyen yangın gibi
Sarıp sarmalayan beni çırılçıplak
Yağmur bulutlarına alıştım
İliklerime kadar ıslatan
Yağan yağmurda sen vardın
Rüzgârlara alıştım
Bağrımı açıp ta “Es deli poyraz dediğim”
Yokluğundaki kadar hiç üşümediğim
Sensizliğe alıştım çünkü
Aldığım her nefeste sen vardın
Şimdi deniz tutkusu başladı bende
Med cezirlerde aradığım
Yüzmeyi bilmesem de hiçbir zaman
Tereddütsüz atladığım
Umarsızca görmek için aradığım
Deniz gözlerinin yokluğuna alıştım
Sarı saçlarını okşamayı unuttum
Gözlerine bakmayı unuttum
Ellerini tutup ta gözlerine bakarak
Seni seviyorum demeyi unuttum
Her şeyi unuttum da
Bir seni unutamadım
Her şeye alıştım da
Sensizliğe ve yokluğuna alışamadım….
®©