Yokluğuna Alışamadım Şiiri - Özcan Nevres

Sabahı olmayan bir gecede
Çıkıp kentin karanlık sokaklarında dolaştım
Yokluğun sinmiş bu karanlık sokaklara
Ayaklarım sürüklüyor beni
Her zaman buluştuğumuz kuytulara
Şurada kolumu dolamıştım ilk kez beline
Şurada dudaklarım uzanmıştı dudaklarına
Şurada uzanmıştık serin kumların üstüne
Karanlık kayaların ardında sevişirdik
Kaybolan bir zaman içinde
Zaman nasıl geçerdi anlayamazdık
Kayaların arkasına gittim
Orada sanki seni bulacakmışçasına
İhanetini yaşadım
Mehtabını yitirmiş denizle birlikte
Ben ağlıyorum göz yaşlarım selmişçesine
Belki hırçın deniz de ağlıyordu benimle
Karanlık denizin hırçın dalgaları
Sahili dövüyordu var gücüyle
Rüzgar ağıt yakıyordu
Yıkılan tüm aşklar üstüne
Kayalar inim inim inliyordu
Hıçkırıklarımı gizlemek istercesine
Neden terk ettin beni neden
Suçum neydi söylemeden
Hani çok seviyordun beni
Hani terk edersen ölürüm diyordun
Kaç gün oldu sensizliğe mahkum edişin
Mutlu edebildi mi seni terk edişin
Yalnız değilim bu karanlığın içinde
Mutluluktan uçtuğumuz günlerimizin
Anıları oldu can yoldaşım
Umarsızım yokluğuna alışacağım
Bir gün pişmanlıklarla burkulursa yüreğin
Ne olur dönme bana
Yine terk edersin diye korkarım

5 Temmuz 2002