Yokluğun yetmiş canıma

ellerimin geceleri aç bilaç
bozkır gibi susan.
ellerim alnım gibi hasretken
dağ yolları gibi ortasından yarılan
yol yol alnım
yol yol ellerimin ayasınca
şafağa dek ovulan...
yüreğim acılı koyun
meler yitirdiği kuzusuna
içimin dağlarında
güngörmez kuytuluğunda
ben moru sevdim bu dar gecede sende
ay belcem
bir de kayaları delen o saldırgan
karnı acı bal dolu yaban incirinde
hele bir de yürek yıkan gözlerinin güzelliğinde
bir güneş devrilmesindeki ufuk morunda
teninde soğuktan morarmasında bir de yetimce
ve aç elinde ayaz morunu
ve gözlerindeki tok bulutların
bağrında öfke şimşeklerinin
mor aydınlığını...
yükseldikçe içimde sularım
taşacağımdan korkarım
susa susa birikmiş sularımdaki morluğum
yaralarım bayrak açar da
yalanmam kuytularda
yüzünün binevşi kan kızılı
morluğuna vurgunum
yokluğun yetmiş canıma.