Yokluğun; Yalnız Seni Var Eden Yokluğumdur

Sadece seni anlatan bir masaldır yüreğimde
Sadece sana yatılan rüyalardır uykularda
Güneşi görmüş bir çiçeğin susuzluğudur yaz mevsiminde
Mucizelere inanmak istemektir çaresizlikte
Ay yüzüne alışmış gözlerimin körleşmesidir en aydınlık vakitte

Yokluğun
Kimselerin duyamadığı avaz avaz bir ağıttır yakılıp duran içimde
Koca dünyada hapsolmaktır özlem esaretine
Hiçbir şarkının, şiirin, aşk hikayesinin, dost tesellisinin
Yetişemediğiyle kıvranmaktır acılar içinde

Yokluğun
Bir başına kaldığım yetmezmiş gibi
Yabancı olmaktır en çok kendime
Kendi ellerimi ellerinin yokluğunda
Senin gözlerinden yansımayan suretimi aynalarda
Sana yürümeyen ayaklarımı çıkmaz yollarda
Yadırgamaktır

Yokluğun
Tutunmaya çalışmaktır varlığınla geçen günlerin anısına
Ve tüm anıların bir hançer olup saplanmasıdır ruhuma
Yalnız sana olan sarhoşluğumda
Uyanmaktır hep senden kalma sabahlara

Yokluğun
Cami avlusuna bırakılmış bir bebeğin öksüzlüğüdür
Kendi cephesinde esir düşmüş bir askerin yenilgisidir
Baba ocağından sürüldüğün gurbettir
Çatıları yerle bir eden ateştir
Tüm tabiatı tarumar eden bir afettir

Yokluğun
İbret olsun diye tüm günahkarlara
Kendi ateşine atılmaktır
Diri diri gömülmektir kendi dipsiz karanlık kuyularına
Tek günahınsa sevmektir

Yokluğun
Sonu gelmeyen bir ninnidir öksüzlüğüme söylenen
Hiç bitmeyecek bir matemdir her nefeste tazelenen
Seni bile unutmaktır acından uyuşarak
Ne yaptığını, nasıl olduğunu düşünmeyi bile akıl edemeyecek kadar şuursuzlaşmaktır
Öznesi yalnızca sen olan cümleler kurmaktır

Yokluğun
Olmayacağını bildiğine kendini inandırmaktır
Tüm ümitleri, sevinçleri tek bir ihtimale saklamaktır
Tek bir ihtimal için yaşamaya katlanmaktır
O tek ihtimalin tüm dünyaya bedel olmasıdır
O tek ihtimalin bana dönmen olmasıdır

Yokluğun…
Yalnız seni var eden yokluğumdur…

(19-07-10)