YOKLUĞUN YAKAR ANAM, Mehmet SÜMER

Anam senden ayrılalı güneş garip solgun açıyor,

Hasretim ziyade yokluğundan göğsüm acıyor,

Gözyaşlarım dinmiyor hayaline daldım anam,

Sensizliğe alışmak ne mümkün uçurum hicrandır anam.

Gül kokuna hasretim mahrum kaldım yüzüne,

Yük oldu taşıyamam yokluğun, garip gönlüme,

Lezzetim yok kara kış gitmiyor kaldı üstüme,

Bahar seninle yaz olurdu coşardık anam.

Başarımdan mutlu ve bahtiyar olurdun anam,

Yoktan var edip yokluğuma merhem olurdun,

Beni çocuk gibi, mesut etmenin tılsımını bulurdun,

Sensizliğe alışmak ne mümkün uçurum hicrandır anam.

Bana gelen kırağılı yelleri dindirirdin ısınırdım,

Şimdi üzülmemi kim, ısınmamı kim temin edecek,

Yokluğundan yok oldum kimse teskin edemez,

Senden gayrı çareyi, kimse merhem olup hissettiremez.

Sensizliğe alışmak ne mümkün uçurum hicrandır anam.

Yokluğun yakar beni elemimden tatsızım yaşlandım,

Senden mahrum kalınca gölgesiz insan olmaz anladım,

Şefkatine susadım garibim sensizim öksüz kaldım,

Alışamam alışmak ne mümkün uçurum hicrandır anam.