Yokluğun X Şiiri - Ramazan Adil Uysal

hakim sorgusu çınlıyor kulaklarında
zonkluyor şakakları düşünceli
keder kurdu kemiriyor beynini;
-hey gidi romalı
hani insandır insanın kurdu?

kanını akıtıyor hengameli
beyaz, kırmızı, sarı
sönüyor gözlerinde cevher
hakimane çeviriyor yaprakları
kısık gözleri
kurt kapanı…
sen varsan eğer kara kitaplarda
gözlükleri burnuna düşüyor
onun canı burnunda
yokluğunla semiriyor

gözünün cevheri on beş kırat
sönüyor paraşüt
düşüyor semadan yedi kat
-yeri ki - yedi kat dibidir yerin
o yokluğuna yanıyor senin
korkmuşun hakimi değil sorgular
vicdanları titreten hakimin
atışları yalnızlık kalbidir
acıyan.