Yokluğun ve yokluğundan doğan acılar...

Uzun bir aradan sonra ikinci defa yazıyorum sana
Çünkü dün gece seni gördüm rüyamda
O müstesna yüzün gülümserken bana
Sanki elim kolum bağlıydı gelemedim o an yanına...

Sevgilim,
Hicranın acısıyla çıldıracak gibi oluyorken
Hızır gibi yetişiyor varlığın rüyalarımda imdat çağrıma
Oysa ki pusulasını kaybetmiş bir kaptan gibiyim
Hasretim başıma vurduğu anlarda.
Telaş içinde fellik fellik seni arıyorken
Seni yaşatıyorken senin olmadığın yaşam alanlarımda
Yaşam sanki bir kadehden sunulan şarap gibi
Her yudumda içimi yakıyor ve yaktıkça düğümleniyor boğazıma...

Meyhane masalarından kalkıp;
Sabahcı kahvehanelerinin acı kahvelerini yudumlayarak ayılıyorum!
Güne başlıyorum; geceden daha uyumaklı...
Ve akşamlar kadar yorulmuş bir bedendeyken;
Gözlerim ufukda batan güneş gibi kızıl...
Ve dün geceleyin yağan yağmurlardan ıslanan topraklar kadar nemlidir...

Güne başlıyorum yokluğunla;
Daha ne olsun keza içime oturuyor yokluğun o anda...
Meyhane maslarındaki kederli insanlar kadar kederli ve sarhoş...
Ve meyhanelerdeki garsonlar kadar sabırlı ve yorgun...
Ve meyhane masaları kadar ironik...
Ve gecenin zifiri karanlığındaki kimsesiz parklar kadar yalnız...
Ve yokluğunun doğurduğu yalnızlığımla,
Asya'daki balta girmemiş ormanlar gibi;
Anadolu'da unutulmuş birçok Manastır gibi sessizim o anda! ! !

Sessizlik fırtına öncesindeki durgun bir denizi anımsatıyor bana,
Martılar çığlıklarıyla kopacak fırtınayı haber veriyorken bana;
Perde olmuş kül rengi bulutlar her kaçış yolumun sonuna...
Mavi düşlerim ve kaçış yollarım yok olmuş kül rengi bulutların yoğunluğunda! ..
Ve kopaçak fırtınayı karabataklar da sezmişken;
Her biri son bir dalış daha yapıyor ve çıkartıp yiyeceğini şu denizden,
Göremeyeceğim ve görsemde gidemeyeceğim denizlere kaçışıyorlar!
Beşiktaş kıyılarında kalanlarsa güçsüz ve yaralıdırlar!
Beşiktaş kıyılarında kaderine teslim olan;
O karabataklar gibi telaş içindeyim şimdi!

12.02.06
23:30
Pazar