Yokluğun Ve Sen Şiiri - Mehmet Hanifi Öcal

Sana ellerimden baktım Eteğine yapışsa ellerim Kalbim diyerek Kalsa eteklerinde Ya elimi keseler Ya da kessinler yar eteğin Gönlümü alıp götürse alevlerin Uykulara, rüyalara, hayallere Dalsam her gece Şefkat diyerek Adına dadansam Ve rüyalarımdan çıkardılar seni Gözlerime ayna tuttular Gözlerimi kamaştırdılar Özledim,özledim,özledim İçine girmeyince Seni bilmezdi yürekler Karanlıklar Uykularıma kabusları boca ettiler Savruldum uykularımda Arada akrepler koklardı ellerimi Bir elime tuttular iğnelerini, Bir beynime Seni bana unutturdular Utandım,utandım,utandım Ben uykudayken Beni bir tenhaya bıraktılar Bir yalnızlık bildi beni, Birde hasretin Birde kimsesiz türküler Gazeller fısıldadılar kulaklarıma Hasretinle Yandım,yandım,yandım Sonra adın söylendi Seni tanıdım Kendimi bildim Adın söylendi ve bitti karanlık Kendime geldim İnandım,inandım,inandım Seni söylemeye susamış sözler Lebi deryandan akan Çeşmelerinde yıkanıyor rüyalar Hayallerin yeniden Bir,bir elden geçiyor Mecali kalsa kelimelerin Seni söyleyecekler Kalemlerimde takat kalsa Seni yazacaklar Sana söyleyecekler Senden söyleyecekler Suların Denizleri serinletirken İçimde kaynayan ateşlerin Yakıyor inan hasretin Tek umudum Hüzün ve hayat veren Gözlerin Hayaline dadandım Pembe tenlim, Bal gözlüm Sesini ve adını içtim Aşk pınarlarından Kalbim adına dadandı Merhametine dadandım Kandım,kandım,kandım M.Hanifi Öcal