Yokluğun Ve Hayalin Şiiri - Necat Önder

Felek beni senden ayırıyorken
Gözlerimde yaşlar titredi, söndü
Titredim sarsıldım geçtim kendimden
Bilmem ki dünyanın başımı döndü

Ayrılık lügatte cümlede leke
Çaresizlik ondan daha da eke
Nerde cesaret denilen meleke
Ufukta hep korkularım göründü

Talan var ruhumda, şimdi talan var
İyiden, güzelden sanma kalan var
Ya Rab aklımı benden bir çalan var
Bilmem kimin kılıfına büründü

Madenimi, cevherimi, özümü
Kim çaldı arkada koyup gözümü
Sanırım boş boşa derim sözümü
Umutlar boşlukta böyle süründü

Artık görüntü yok, olsa da paslı
Zira bu bir hayal, bir rüya faslı
Verin hayalleri olmasın aslı
Çünkü gerçek seninle olan gündü

Artık ben o hayali gönlümün duvarına
İlahi bir tablodur diye kondurmalıyım
Karşısında diz çöküp her gün başka yarına
Hatta ölene kadar öylece durmalıyım

Kanlarını renk diye kanlanan gözlerimin
Onun kızıl saçına sürmeye ettim yemin
Sen duvarı süslerken hayalinle nazenin
Evet, ben sana bakıp zevkten kudurmalıyım

Ya yanmalıyım kızıl saçından alev alıp
Yahut ta donmalıyım orda bir ömür kalıp
Hatta bir gün güneşi, bir gece ayı çalıp
Sana armağan diye getirip sunmalıyım

Okyanusu iste sen, benden tüm okyanusu
Deniz, ırmak, göl yetmez sana sunsalar da su
İster yağmura kara bile kurarım pusu
Muhal ya senin için yoku oldurmalıyım

Lakin bir gün anlarsın neyim, ne değilim ben
Bilmem sen mi büyüksün, aşkım mı büyük senden
Ve yar ruh ayrılmadan henüz sahte bedenden
İçer gibi ruhuma seni doldurmalıyım