Yokluğun Ve Ben Şiiri - Bedirhan Almas

Bu gün, ilk kez yokluğuna yenildim..
Daha fazla hükmedemedim gözlerime ağlamaması için..
Gözlerime yüreğime sözüm geçmedi..
Yüreğimdeki sensizlik yangınına esir düşmeye,
İlk gözlerim başladım ve erkenden kapattım..
Sensiz dünyamdaki gerekli gereksiz ışıkları..
Ve karanlığın en karanlık köşesindeydik yokluğun ve ben...
Caddeden geçen araçların sesleri karışsa da hıçkırıklarıma..!
Ben üşümeden yada üşüdüğünü farketmeden,
Yanan sigaramı unuturcasına,
Sızlayan yüreğimin acısını çıkartırcasına,
Sensizliğe yenik düşen gözyaşlarımla,
Seni hala seviyorum dercesine,
Utanmadan ve tek bir isyan etmeden,
Sana kötü tek bir hece sarfetmeden,
Adamlığı erkekliği ağır abiliği,
Caddeden geçen araçların altına fırlatırcasına ağlıyorum..
Biliyor musun...!
Senin hayran olduğun asilliğim,
İnan ki ağlarken bile bozulmuyordu ve ağlamak bile yakışıyordu..
Seninde dediğin gibi,
Sana her şey yakışıyordu yakışmasında,
Ben bu gün sensizliğe yenilmiştim..
Karanlığın en karanlık noktasındaydık yokluğun ve ben...
Ara ara, yüzümü yıkamaya gidiyordum..
Biliyor musun, yanan yüzüme gözlerime,
Dokunan suyla üşüdüğümü o an anlıyor ve her defasında,
Bir anlıkta olsa,
Aynada kendimi gördüğüm o an farkediyordum..
Hıçkırıkların dudağımı titrettiğini..
Sensizlikte ki beni o an daha net görüyor ve aynada,
Senin, o benzersiz tebessümün,
Dinamit misali tekrar düşüyordu gözlerime..
Sessiz ağlamalar, orda unutulup,
Adam gibi hani ağlamanın hakkını verircesine,
Hani bir ayyaşın en ayyaş haliyle edep adap bozuyor,
Bilindik bilinmedik ne kadar küfür varsa işte..
Günah üstüne günah işte,
İsyanlar orda başlıyordu kadere seni benden alan,
Bizi bizden eden gerçeğe isyan ederken bir yandan senin için ağlıyordum..
Çünküsü yok...! ben bu gün yokluğuna yenilmiştim..
Ve karanlığın en karanlık noktasındaydık yokluğun ve ben...
Bazen başım dönüp, düşecek gibi olsam da,
Ben yine yıkılmadan o karanlığa,
Hani yokluğun ve ben olan noktaya,
Hani sadece hayalinin olduğu,
Hani gözyaşlarımla ellerimden düşen sigaramın olduğu noktaya,
Islanan sigaramla dönüyordum..
Çünküsü yok ben bu gün yokluğuna yenilmiştim,
Karanlığın en karanlık noktasında yokluğun ve ben...
İnanır mısın, karanlığı bile bozuyordu hayalin..
Ve ben o an, yokluğuna nasip olduğum için,
Seni tanıyıp seni bu denli sevdiğim için,
Sen uğruna ağladığım için önce gözyaşlarımdan,
Sonrada seni sevmekten vazgeçmeyecek yüreğimden gurur duyuyor,
Ve kendimi şanslı buluyordum..
Ve ben o an anlıyordum ki,
Ben senin varlığın olmadan da yaşayabilirim..
Ve ben anlıyordum ki,
Ben senin hayalinle de sevişebilirim..
Ve ben o an anlıyordum ki,
Ben gözümü kırpmadan senin için ölebilirim..
YOKLUĞUN VE BEN..
Varlığında seni sevmek nasıl ki cennet İse bana..
Yokluğuna sadık kalıp seni sevmekten vazgeçmemekte şereftir bu varlığıma..
Seni severek doğmadım ama seni severek öleceğim..
Çünkü ben seni aldığım nefes bildim...
YOKLUĞUN VE BEN...