Yokluğun demini aldı yine.
Bir tiyatro misali, kimbilir bu kaçıncı perde.
Umuduna küsmüş, kırmızı ışık dilencisi gibi,
Araba camları kapalı, bakışlar aksi yönde...
Varlığın üstümde koyu bir gölge.
Razı olurum kalbindeki her sürgüne.
Düştüğüm uçurumdan, yine çıkarım yanına.
İterken beni, ne hissettiğimi bilemez kimse...
Kayıt Tarihi : 9.5.2017 00:45:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!