Yokluğun Sınırlarımı Çiziyordu, Adın Ruh ...

Yokluğun sınırlarımı çiziyordu, adın ruhumu. Bir adım öteye gidemiyordum acımdan. Kan topluyordu içim. Yüreğimdeki çığlığı içime haykırıyordum hep.Sen hep sensizliktin, ben hep sensizliğe tutsak. Mabedimdim benim, gel diyemediğimdin.

Sana gel derken, gelme diyordum aslında. Çok geç artık gelme. Ama gel, gel işte... Gel ve gör beni sensiz,. sonra git. Sakın kalma, yarama dokunma, alma sensizliğimi.

Gelirsen, sınırlarımı çizen yokluğun, sıkıp boğacak, öldürecek beni; içine hapsedecek ve öleceğim. Ruhumu yaralayan adın, son bir darbe vuracak kalbimin orta yerine. Ve korkarım, sen yokken seni saklayan tüm çığlıklarım, haykırış olacak artık. Sana adanan herşey anlamsız kalacak.

Sadece ölümümü hazırladım senin için. Ruhumu sunarken sana, çözülsün canımın ipleri, darağacım ol ve yutkunduğum düğümleri çöz.

Aşkım, sevdiğim, herşeyim...Hiç farkına varamadım sen olduğumun. Bende yaşayan diğer yarının, ne seni sen, ne beni ben yapmadığını bil. Ruhunun diğer yarısını arayan iki boşluğuz artık, hem de sonsuza dek.

Artık gelsende, bendeki boşluğu sen bile dolduramayacaksın, üzgünüm, üzgünüm,...........üzgünüm.