Yokluğun Rengi Şiiri - Mesut Çiftci

Güneşli günler var,
Yaşamaya inandığım,
Gözlerimin gördüğü,
Çiçekler sarı, mavi, kırmızı ve beyaz…
Ağaçlar yeşil,
Gözlerin kahverengi,
Tenin sarı,
Saçlarında öyle…
Dokunulmak için yaratılmış,
Tüm vücudun
Sevmek için.
Anlayamıyordun ya hayatı
Anlatamıyordun kendini
Kurşun gibi bir hüzün yüreğinde
Midende cehennem
Çok mu zalimdi dünya
Çok mu masumdun
Günahkar mıydım ben
Sorular anaforunda bir yalnız
Aynada görüntüsü olmayanım ben
Renklere aşık
Bir de sana
Açık gökyüzüne
Ve mavisine denizin
Kıpır kıpırdı içim seni görmeden önce
Bir başıma
Yalnızlık, hüzün ve mağlubiyet
Hem de kendi evinde
Deplasmanlarla kaybettim kalbimi
Hakemsiz maçlarında ömrümün
Karakalem bir çalışmaydım aslında
Sense yağlı boya bir şaheser oldun
Benden aldığın hayatımda..
Şimdi sen yoksun,
Şimdi ben yokum,
Şimdi renkler yok.
İlkbahar terketti ilkin,
Sonuncusu sonbahar oldu.
Gelmeyeceksin biliyorum,
Şehir gri, yalnızlık kara ve sen
Yokluğun rengi..