Yokluğun Öyle Zorki Şiiri - Bekir Alim

YOKLUĞUN ÖYLE ZOR Kİ

Alışmak imkansız alışamam ki
Geçti Nevbahar’ım bitti Sivas’ta
Ecelle dost olup barışamam ki
Sen gittin gideli yastayım yasta

Gözlerim semaya dikilip durdu
İçimdeki yangın ateşti kordu
Felek sillesini canımdan vurdu
Tutmuyor dizlerim hastayım hasta

Kader mi bu desem talih mi desem
Sensiz zehir olur inan bal yesem
Gelir misin bir gün yüzünü görsem
Gittiğin o yolda postayım posta

Issız kaldı yerin ocağım sönük
Kırk yıllık bir hayat sanki bir günlük
Ellerim semada kıbleye dönük
Perişan bir helde boştayım boşta

Yazıp anlatırım cümle satırla
Gururla yaşadın izzet-i arla
Kırk birinci günde beni hatırla
Sana gelmek için kurstayım kursta

Itır kokan nefes kokmuyor artık
Çile hanemiz de yalınız kaldık
Maziye bir bakıp hayale daldık
ALİM’im sözümde ustayım usta

15.12.2019 Çarşamba