Yokluğun Ölüm Ötesi Şiiri - Erol Ars

gözlerimde gözlerinin
ellerimde ellerinin
kalbimde aşk’ının közü duruyor hâlâ
nice mevsimler geldi geçti
kaç kez çiçek açtı ağaçlar
kaç kez göç etti kuşlar
dün gibisin aklımda
her gece sensizliğimin
vurgunlarına düşüyorum
umudumun belkileri sarıyor yaralarımı
evin her köşesi
keskin bıçak
hiçbir şey
avutamıyor aklımı
ve hiçbir şey söndüremiyor
sana olan yangınımı
yokluğun ölüm ötesi

bülbülün çilesi yanmakmış güle
hangi bülbül dayanır gülün hasretine
gül rengini açmasa bile
bülbül razıdır dikenine

yaşanmışlığın hatırına
bir ses ver
bir haber gönder
allah aşkına

ben senin
gözlerini, ellerini sevdim
ben senin
beni çocuklaştıran dilini sevdim
ben seni sevdim
sen gittikten sonra
yokluğunla yok oldum
benliğimi unuttum
ben bende sen oldum
saçımı, ellerimi okşayışım
kendime sarılışım
aynalara sık sık bakışım bundan
öyle kazınmışsın ki canıma
ölüm bile sökemez seni ruhumdan