Yokluğun kıyısında kıvranıyor insanlık!

Neden sürekli yüreğimi dinlemek zorundayım?..
Yüreğimi susturmayı hiç bir zaman beceremiyorum,
Günün tükendiği saatlerde yaşantımı sorguluyorum,
Kapı deliğindeki anahtar mahcubiyetini yaşarken çayım olasıca demli!
Aklıma Kürt bir serseri geliyor,
Her zaman ki Aşk işkencemi bu sefer şiir yazarak geçiştirmeye çalışıyorum.
Kendim ile baş edemiyorum!!!!
Herkesin faili olduğu meçhul bir cinayetim bu aralar...
Sanırım bir kadına bakma cesaretime uzun yıllardan sonra vardım.
Şimdi ne olacak?..
Kendim ile baş edemiyorum!
Büyüdüm...Büyümek tırnağını keserken etini kesmek falan değilmiş...Hiç değilse bunu anladım.
Evi yıkılasıca, duy sesimi!!!
Tanrı, güzel insanları rafa mı kaldırdı?
Kes kesî nızane…
Lanet olsun Temo Amca.
İnsana değil solmuş olan papatyalara selam olsun.
Eyy Tanrı duy sesimi, duy sesimi.
Yokluğun kıyısında kıvranıyor insanlık.
Bir veda ile ölünmezmiş yeni yeni anlıyorum...
Yüreğim ne söylerse söylesin ruhum ile hep ters orantılı.
Eyy Süleyman,sana sesleniyorum
Kendi kabuğumuzda ne çok yanılıyoruz.
Kim bilir belki de Tanrı yalnızlıktan korktuğu için yarattı evreni...

Bahtiyar böyle yaşıyor...Yaşadığını sanarak!