Yokluğun III Şiiri - Ramazan Adil Uysal

Gecedir;
Körlüyor gözlerimi kara bulutlar
Yağmur gibi çöküyor zamansız ayrılık
Saçlarında uzayan sessiz sağırlık
Nicedir.
Nevbahar.

Rivayettir;
Babilin irem bahçelerinde göğermiş
İrisalkım üzüm tanesiydin biraz
Gök gürlemesi, kulak çınlaması
Fikrimin ince sızısı, cilvenaz
Lades kemiğinden eğreti,
Babilde ölüm, endülüste raks
Hayrettir.

Denizdir;
Öyle katışmadan duruyoruz
Akışmadan, ışımadan cebelitarıkta
Güvertede meltem ve efvanın ışıkları
Matem saçıyor, sensiz acıları
Tüketir.

Arestir;
Gözlerinde kıvılcımlarla kapında
Bir sütun parıltısı Eskimısırda
Tükenmiş ihtirasları, unutulmuş acıları
Şimdinin ahengiyle
Eritir.

Sözlerindir;
Avazesi bu alemi yutmuş, kabarmış deniz
Hepimiz varımızla senin kadar sendeniz
Çatırdar, yarar boşluğu öfkemizdir
Söker bastırılmış duygularımızı
Mengenedir, baştan ayağa titretir
Özlemindir.

Gözlerindir;
Kurşun saçıyor mor şafaklara
Kimsesiz kuşlara aldırmadan yuvalarında
Gece-gündüz / yarım yıl kutuplarda
Eriyor günyüzü görmemiş buzul
Perde perde iniyor raşelere nüzül
Yokluğun dudaktan kalbe akan sel gibi
Yürür.