Yokluğun İçimde Bir Yılan

gecenin en uç saatinde
yokluğun bana ağır geliyor
beynimde binlerce düşünce ordusu
hangisi ile savaşacağımı şaşırıyorum
oysa ki çocukken ne rahattı anne kucağı
şimdi zamanın bir noktasındayım
ve doğacak günü yakalamak için uğraşıyorum
seni düşünüyorum
senin bana olan uzaklığını
yakalamaya çalıştıkça seni
birden herşeyimi kaybediyorum
kimseler tanımıyor beni
halimi soran olmuyor
bulutlara karışıyor yalnızlığım
yıldızların sessizliği ürkütüyor beni
yağmurun türküyü var penceremde
garip bir hüzün içimde

gecenin gözleri dinlerken yalnızlığımı
bir ucundan giriyorum geceye
bir uzak maceraya dalıyor gözlerim
bir bilinmez sona
hiç kimseden utanmayıp
utandırmadan aşkı
üzerime senden başka birşey almadan
yokluğunun yollarına vuruyorum kendimi
boşa geçen zamana yanıyorum
seni kaybettiğim yerlerde arıyorum
sana bir gerçeği söylemek için
yüzyılın ağrısını taşıyorum
umutlarım tükenmeden
gecenin karşısında
direniyorum yokluğuna
kulaklarım hasret sesine
ellerim ulaşamaz ellerine
gözlerim kavuşamaz gözlerine
teninin sıcaklığı yok yanımda
üşüyorum yokluğunun karşısında
bir gemi geçiyor penceremden
mahşere giden bir gemi
biletim elimde bekliyorum sıramı
seni görmeden gideceğim uzaklara
en son gözlerin kaldı sigaramın dumanında
o da meze başkalarının ağzında

gecenin karanlığına dalıyorum
uzadıkça uzuyor bakışlarım
seni haykırıyorum bilinmez diyarlara
ayın şavkı vuruyor doğacak güne
kimbilir kiminlesin
neredesin
ne yapıyorsun
doğacak güne bakıyor musun
kaldırımlara isyanı haykırıyor musun
benim yapamadığımı sen yapıyor musun
ağlıyor musun

bir gecenin daha çıkmazındayım
sabahlara ulaşıyor yalnızlığım
beynimde ihanete giden bir yol
içimde çoğalan umutsuzluğum
ne biçim bir gecedir bu
ışıklarla oynuyorlar
lambaları kırıyor ıssızlığı çağırıyorlar
nereye gideceğimi bilmiyorum
çaldığım bütün kapılar üzerime kapanıyor
sesim dipsiz kuyularda kanıyor
geceler birden yanıyor
içimde bir çocuk ağlıyor
senin hasretinle şiirlerim tükeniyor
yokluğun içime zehrini akıtan bir yılan
çaresizim
gel artık...