Yokluğun Gün Kırığı Şiiri - Hava Köseoğlu

Yaktıkça seviyorum aşkın ateşidir bu
Söndürmez gökten yağsa şelâle misali su

Öyle derin bir sevda, öyle amansız bir yol
Bakışın kadar sıcak saramıyor hiç bir kol

Yokluğun gün kırığı neşe eyvahım olur
Güneş sensiz doğarsa uyanmak vahım olur

Sevda denilen bu dert gül bahçesiymiş meğer
Çiçekler kıskanırdı bilse kokunu eğer

Çocukça sevinçlere saldın ya bu bedeni
Seven nasıl unutur onu mutlu edeni

Geldin ya şükür oldun yalnız sonbaharıma
Çare oldu gülüşün bütün ahuzârıma

Şimdi çok uzaktasın oysa en yakınımsın
Varlığın büyük ödül ömre taç takanımsın

yirmiüçağustosikibinonbir

AKŞEHİR