Yokluğun en soğuk mevsim ömrüme

Yıllar önceydi
adını kalbime kazımıştım
bir sonsuz besteydi sevda kalbimde
o günler düşer yadıma hüzün ve acı dolu
şimdi derin bir ah gibi duruyor
bedenimde yalnızlığım
hangi anıya sığınsam gözlerin
kiminle konuşsam sözlerin
“ben yokluğunda geçen zamanı
hiç yaşanmamış saydım”

bir zamanlar yaşamımdın
ekmeğim, aşım
sabahım, akşamım
bu yalancı dünyada tek yoldaşımdın
ellerim soğuk şimdi üşüyor dudaklarım
sensiz günlerin sancısı çöküyor içime
gri bir yalnızlık gibi saçlarıma yağıyor kar
ayazda kaldı ömrüm
tomurcuğa dururken hayat dallarda
bahtıma ayrılık düştü

kapatsam mı bu defteri diyorum artık açtığım gibi
senli anılardan kaçtığım gibi bırakıp kaçsam mı?
silsem mi adını anılardan?
içimdeki tüm sıkıntıları silmek gibi
ateşe mi versem sensiz günleri
kar yağarken üzerime acı ve hüzünle

şimdi hangi gülü koklasam
dikenler batıyor yüreğime
hangi şiire uzansam
adın takılır dudaklarıma
yıllar güz yaprakları gibi
birer birer dökülüyor önüme
ay battı
hüzün yazıldı ömrüme
ceylanlar terk edip gitti dağlarımı

üşüdükçe, uzuyor gece...
uzadıkça küsüyor geceye güneşim
anladımki,
yokluğun en soğuk mevsim ömrüme
içimde yaralı bir gül
hep böyle hüzün kokuyor sensiz…

şimdi kimsesiz yollarda
gam dağlarını taşıyan bir anka kuşu yüreğim…

Nuri Can
www.nurican.com