Yokluğun Ecelim Şiiri - Erdal Yeni

Gidişinle söndü güneşim, düştüm karanlığa, göremedim önümü.
Kaçmak istedim kara geceden, olmadı,
Tuttu yakamı bırakmadı,
Sarıp sarmaladı,
Bağladı gözümü.
Yarasa gibi yapıştı canıma, emdi özümü.
Yokluğundu yaşadığım ızdırabın temelden sebebi, elindedir kurtuluşumun çözümü.
Ahım mahşere kalsın, tutmadınya sözünü.
Nede çabuk unuttun insafsız dünü.
Ve birlikte yaşadığımız onca güzel günü.
Terkedilmekmi, ölüp ölememekmi aşkımın bedeli, bir mecal kalmış yaralı yüreğim, nasıl taşır bunca zulümü.
Şimdi daha iyi anlıyorum ağlayan bülbülü.
Zamansı gelen eylül vurdu, gönül bahçemdeki, can kırmızısı o' gülü.
Öfkem feleğe, silseydi ya takvimlerden eylülü.
Yetim kaldı fidan, son feryadı bülbülün, onlarda artık benim gibi birer yaşayan ölü...